माया

रोजच्या सारखं ८४ नंबरची बस पकडून वेलिंगटन बस स्थानकावर उतरलो. त्यानंतर लाल मांजर (Red Cat) पकडायला उभा होतो. त्या स्थानकावर एक आजोबा (अंदाजे ७०-७५ वर्षाचे - म्हणून आजोबा म्हटलं, नाहीतर इकडचे ६० वर्षाचे लोकही स्वत: ला अतीच तरुण समजतात) बाजूला बसले होते. थोड्या वेळाने मला लक्षात आलं  कि आजोबा हळू हळू  रडत होते. २ मिनिटं मला कळलंच नाही कि त्यांना काय होतंय? 

आता इथे काही लोकांचं असं असतं कि त्यांना दुसऱ्यांनी उगीच त्याच्या भानगडीत लुडबुड केलेली आवडत नाही. पण तरीहि बाजूला कोणी हुंदके देत रडत असेल तर बघवत नाही. त्या आजोबांच्या बाजूला अनेक लोकं होती पण कोणीही ढुंकूनही बघत नव्हतं. "आपण बरं आणि आपलं काम बरं" असं काही झालंच नाही आहे असं आविर्भाव दाखवत होती. 

मग मी त्या आजोबांकडे गेलो आणि त्यांच्याशी संवाद साधला. संवाद इंग्रजीमध्ये होता पण त्याचं मराठी अनुवादन. 

मी: नमस्कार सर, तुम्ही ठीक आहात ना?

आजोबा: नमस्कार. हो ठीक आहे. म्हणजे बहुतेक ठीकच आहे?

मी: काही समस्या असल्यास मला कृपया सांगा. मी काही मदत करू शकतो का? 

आजोबा: हो थोडी समस्या आहे. तसं म्हटलं तर तुला काय सांगू. आपलेच दात आणि आपलेच ओठ (My Life, My Sorrow). मला रॉयल पर्थ इस्पितळात जायचं आहे आणि मला कळत नाही मी कसा जाऊ. 

मी: हात्तीच्या! येव्हडच ना! मी सोडतो तुम्हांला. मी सुद्धा त्याच स्थानकावर उतरणार आहे. 

आजोबा: खरंच!! तू माझी मदत करणार? नक्की? कारण माझ्या रक्त तपासणीसाठी माझं स्वत:चं रक्त यायला तयार नव्हतं (For my Blood Test my own blood wasn't ready to come). 

ते शेवटचं वाक्य ऐकून त्या आजोबांनाच मला समजवावं लागेल कि काय असं मला वाटायला लागलं. त्या ५-१० मिनिटात माझे आई-बाबा माझ्या डोळ्यांसमोर येवून गेले. डोळ्यांत खरोखर पाणी तरारलं. 

वृद्ध आई-वडिलांची काळजी न घेणं कि काही जगाला नवीन नाही. त्याची अनेक उदाहरणं आहेत. पण त्याहून अधिक मला जर काही लागलं असेल ते म्हणजे इकडच्या रस्त्यावरील लोकांचा यांत्रिकिपण. बाकी कसाहि असू दे माझा भारत-देश, पण या बाबतीत मी अगदी ठामपणे सांगू शकतो कि, जर कोणी रस्त्यावर अथवा इतर सार्वजनिक ठिकाणी रडत असेल तर पानवाल्यापासून सगळेजण मदतीला धावतात. आणि हे मी स्वानुभवावरून सांगतोय. आज त्या आजोबांच्या मदतीला मी होतो म्हणून ते तरले असं मला मुळीच म्हणायचं नाही आहे. मी नसतो तर दुसरं कोणीतरी असतं. पण बाकीच्या १०-१५ लोकांचं काय? आयुष्यभर बघ्याचीच भूमिका करत बसणार का? 

देश प्रगत झाला, माणसं प्रगत झाली. पण खरंच प्रगती झाली आहे का? माया, जिव्हाळा आपुलकी हे शब्द विरून तर नाही ना जाणार?

टीप: वर घडलेली घटना हि ०५ ऑक्टोबर २०१२ रोजी माझ्याबरोबर घडलेली खरी घटना आहे. जाता जाता आजोबांचा नाव पण सांगून जातो - श्री. मार्क जोन्स.